o rozterkach panny ochudzajacej

Przemyślałam sprawę i doszłam do wniosku, że dam sobie czas do końca lutego i wtedy dokonam pomiarów rzeczywistych i ocenię efekty (albo ich brak) moich cielesnych i psychicznych zmagań. Jeśli to prawda, że moje kości powleka teraz nowa, świeżutka warstwa mięśni, które zastępują flaczkowaty tłuszcz, ale ciążą bardziej i przez to właśnie waga stoi w miejscu, to  zapewne odczuję to w obwodach. Bardziej prawdopodobne jest jednak to, że łaskawie dostarczam organizmowi tyle kalorii, by mógł on spokojnie zużyć je  podczas biegania i jeszcze zostawić sobie na późniejsze czasy. Wtedy nie zostaje mi nic innego niż życie wg rozpiski dietologa, przed czym bronię się, jak mogę do tej pory. Ten brak efektów jest bardzo demotywujący, bo naprawdę powiadam wam, że moje ciało powinno przeżywać szok zdrowotny: nie dostarczam mu żadnych świnstw, słdkich napojów, o kalorycznych bombach to mój żołądek już zapomniał, a bieganie powinno wystrzelić mnie na najwyższy poziom spalania tłuszczu. A tu takie nic, nadal wszystko pofałdowane, krągłe jak za dawnych czasów, a żadnemu postronnemu widzowi nie przejdzie nawet do głowy myśl - "oto osoba, która się odchudza". Nadal walczę pełna optymizmu, ale chciałabym być odrobinę bardziej postępowa w moich zamierzeniach.