Radzimy sobie z emocjonalnym impulsywnym jedzeniem

Przyczyn, dla których się objadamy jest mnóstwo. Prawdopodobnie tyle ile jest ludzi. Jak więc sobie radzić z powodami obżarstwa?

Dziś pokażę wam jak radzę sobie ze swoimi przyczynami objadania się. Moje powody to:

• Stres – jem kiedy jestem zestresowany,
• Nagroda – traktuję jedzenie jako nagrodę,
• Zadowolenie – jem, kiedy mam naprawdę dobry humor.

Jem kiedy jestem zestresowany

Ten powód nadmiernego jedzenia zauważyłem najwcześniej. Jak tylko zacząłem stosować notatnik do odchudzania. Stres powodował, że jadłem za szybko i za dużo. Miałem również ochotę na rzeczy tłuste.

Ten powód nadmiernego jedzenia w zasadzie udało mi się zupełnie pokonać. Regularny ruch rozładowuje moje stresy dość skutecznie. Jeśli więc mam akurat cięższy, bardziej stresujący okres w pracy czy w życiu, biegam i ćwiczę intensywniej. Jeśli spodziewam się, że dany dzień będzie obfitował w stres – wstaję wcześniej i idę pobiegać przed pracą.

Działa jak magia – naprawdę czuję się znacznie bardziej odprężony i do sytuacji stresowych podchodzę ze znacznie większym dystansem. Jeśli czuję, że danego dnia jestem spięty, to idę poćwiczyć albo pobiegać, gdy tylko mam pierwszą wolną chwilę.

Zresztą, ogólnie zauważam, że jeśli biegam regularnie co drugi dzień, raczej nie stresuję się aż tak bardzo, żeby jedzenie jakoś szczególnie mnie kusiło.

Problem nadmiernego jedzenia pod wpływem stresu uważam za rozwiązany.

Jem kiedy osiągnę sukces

To drugi przykład impulsywnego jedzenia pod wpływem emocji. Jeśli coś mi się uda – zdam egzamin, skończę projekt w pracy lub rozwiążę jakąś inną zagwostkę – od razu bym poświętował tabliczką czekolady, pizzą albo kebabem. Im większy sukces i im ciężej musiałem na niego pracować, tym bardziej mnie kusi, żeby się porządnie najeść tłustych i słodkich rzeczy. „Bo w końcu w taki dzień, nie będę sobie żałował..”

Tu w zasadzie udaje mi się już rozwiązać problem jako tako. Wybieram sobie po prostu nagrodę inną niż jedzenie:

• Bardzo lubię czytać, więc jak osiągnę jakiś większy sukces, zamiast iść do restauracji, idę sobie do księgarni i kupuję sobie jakąś dobrą książkę.
• Jeśli jest to coś mniejszego, to gdy wrócę do domu, po prostu rozkładam się na kanapie i czytam sobie czasem nawet kilka godzin jakąś fajną książkę, nie robiąc nic innego (z reguły mój dzień jest dość mocno wypełniony, więc taki długi relaks to naprawdę luksus).
• Mogę też wybrać się na przykład do kina, co też bardzo lubię.

Powoli metoda ta zaczyna się we mnie zagnieżdżać i już z każdym sukcesem nie idę prosto do lodówki lub baru szybkiej obsługi. Muszę jednak jeszcze ciągle świadomie podejmować decyzję o tym, że chcę wybrać coś innego i dość mocno się pilnować. Czasem zdarzają mi się głupie poślizgi, kiedy to dopiero jak już trzymam w pół zjedzonego hamburgera w ręce, przypominam sobie, że to miała być książka :)

Mam nadzieję, że kiedyś stanie się to odruchowe. Generalnie uważam, że jestem na dobrej drodze.

Jem kiedy jestem po prostu zadowolony i chcę, żeby dobry czas trwał

Wyeliminowawszy wymienione wyżej dwie podstawowe przyczyny impulsywnego jedzenia, zacząłem dostrzegać te, które pojawiają się rzadziej albo są słabsze, ale też jednak istnieją. Koronnym przykładem jest tu jedzenie, kiedy czuję się szczęśliwy i mam wybitnie dobry humor.

• Gdy jest na przykład piękny sobotni dzień, wybierzemy się Moją Miłą na wycieczkę albo spacer albo coś. Poleżymy na trawie na słońcu, poczytamy coś na świeżym powietrzu i jestem po prostu w błogim zrelaksowanym nastroju. Mój umysł podpowiada mi wtedy, że mógłbym wracając do domu, wstąpić po drodze do chińskiej restauracji nieopodal i wziąć jakieś „kung-pow” ze smażonym ryżem, żeby „przypieczętować te wspaniałe chwile”.
• Jak pójdę do kina i film był fajny, to zamiast wracać to domu, chętnie kontynuowałbym relaks... jedząc coś dobrego.
• Albo jak zorganizujemy grilla ze znajomymi i spędzimy w ich gronie świetne popołudnie. Gdy wrócę do domu, to niby już najedzony – w końcu to grill był – ale i tak ciągnie mnie do lodówki.

Ogólnie można by te przykłady określić jako chęć przedłużenia dobrych momentów. Chcę, żeby dobry czas się jeszcze nie kończył. Choć dzień chyli się ku końcowi, grill dogasa, a na ekranie pojawił się napis „Koniec” – ja nie jestem gotowy na koniec. Chcę dalej się dobrze bawić i relaksować. W tym celu sięgam po jedzenie.

Tak szczerze mówiąc, dopiero niedawno zdałem sobie sprawę z tego zjawiska. Wcześniej w ogóle go nie zauważałem. W końcu - kto by tam sobie robił rachunek sumienia w naprawdę dobry dzień...

Jeszcze nie wymyśliłem jak poradzę sobie z tymi zakusami. Będę musiał jednak znaleźć jakieś rozwiązanie - coś co zastąpi mi jedzenie i umożliwi pokonanie uczucia, że świetne chwile właśnie się kończą. Tym razem chyba będzie to bardziej jakaś sztuczka psychologiczna, albo jakaś myśl, czy motto, dzięki któremu będę chętniej powracał do bieżących zajęć.

Moja droga do pokonania emocjonalnego jedzenia wciąż trwa.

Zwalczamy zakusy krok po kroku

Tak jak opisałem w poście o odchudzaniu krok po korku, walka z odchudzaniem to nie tylko wielkie postanowienia, ale też małe zmiany. Moja walka z emocjonalnym, impulsywnym podjadaniem, to właśnie takie kroki.

Znajdowanie przyczyny - > radzenie sobie z przyczyną lub znajdowanie sposobu na to, żeby nie wywoływała chęci jedzenia.

Znajdowanie kolejnej przyczyny -> znów radzenie sobie.

I tak, aż w końcu pokonamy jedzenie emocjonalne i zostanie tylko jedzenie dla zdrowia.