Krótka historia o kolejnych próbach odchudzania się - cz.2

Mój kolega powiedział wyraźnie co robi i jak, żeby osiągnąć tak dobre rezultaty. Powiedział też, że zajęło mu sporo czasu żeby je osiągnąć – nie były to dwa miesiące (chociaż mi się wydawało, że właśnie tyle go nie widziałem), a znacznie więcej.

Co powiedział kolega

Podzielę się z Wami sposobem mojego kolegi. Nie jest on wcale odkrywczy i nie musi każdemu odpowiadać, ale mi kojarzy się z rozsądnym i spokojnym podejściem do gubienia zbędnych kilogramów i poprawiania kondycji fizycznej. Nie jest to rzucanie się z motyką na słońce i słomiany zapał w stylu moich drastycznych zmian z dnia na dzień, które jak widać, niewiele pomagają.

Jedzenie

Kolega odżywia się regularnie i zjada mniejsze porcje, ale nie popada w skrajności, tak jak mi się to zdarza. Na dzień dobry zrezygnował z takich dodatków jak masło i cukier, o sosach i majonezie nawet nie wspominając. Przerzucił się też na lekkie pieczywo – wasę i ciemne pieczywo. Powiedział, że jeżeli zdarza mu się jeść biały chleb, to tylko opieczony w tosterze (bo traci on wtedy część kalorii).

Przyznał szczerze, że miał na początku trudności z przyzwyczajeniem się do nowych smaków, ale nie jest to przeszkoda nie do pokonania.

Przygotowanie jedzenia

Mój znajomy poświęca też codziennie chwilę wieczorem, żeby przygotować sobie jedzenie na następny dzień. Dosłownie sadza swoje cztery litery na krześle w kuchni i planuje, co będzie jadł jutro. Facet wchodzi do kuchni i przygotowuje sobie sałatkę na lunch, albo kupuje paczkę musli i jogurt naturalny. Zawsze to robi, bez wyjątków.

Jeżeli musi spędzić w kuchni godzinę wieczorem, albo wstać wcześniej, żeby przygotować sobie jedzenie, robi to. Czasami nawet spóźnia się do pracy, ale nie wychodzi z domu bez śniadania. I naprawdę stara się dbać o to, żeby posiłki jeść co 3-4 godziny. W pracy zjada przygotowaną wcześniej sałatkę lub inną potrawę, a jako trzeci posiłek – jogurt (zawsze je duży jogurt na trzecie danie, ale można zastąpić go czymś innym).

Śniadanie, obiad i kolacja

Wstaje wcześnie rano żeby zjeść śniadanie. Wsuwa obfite śniadanie, ponieważ i tak spala ja w ciągu całego dnia, pilnuje jednak, żeby było zdrowe – a więc ciemne pieczywko, zero masła, cienka szynka i plasterek pomidora dla urozmaicenia smaku. A raz na jakiś czas wstaje jeszcze wcześniej i przygotowuje sobie jajko sadzone przygotowane na oliwie oliwek zamiast zwykłego oleju (swoją drogą zastąpił na stałe zwykły olej oliwą z oliwek).

Na obiad je to samo co reszta rodziny. Nie gotuje sobie osobnych dań, ponieważ nie ma takiej potrzeby (nawet jeśli mięso jest tłuste lub smażone). Rezygnuje za to z sosu oraz ziemniaków,  by zastąpić je porcją pełnoziarnistego ryżu lub kaszy gryczanej (a czasami nie zastępuje ich niczym, tylko dokłada sobie drugą porcję sałatki).

Kolacja mojego kolegi jest bardzo skromna i nigdy nie je jej później niż o godzinie dwudziestej (chodzi spać około północy, czasem o pierwszej w nocy, więc stara się jeść ostatni posiłek minimum 4 godziny wcześniej). Nigdy nie rezygnuje jednak z kolacji, ale je małą.

Jeżeli kiedykolwiek zdarzy mu się zgłodnieć między posiłkami, sięga po owoce. Stara się jednak nie dojadać absolutnie niczego pomiędzy posiłkami - raczej pije wodę.

Słodycze wymienił na suszone żurawiny - jak ma straszną ochotę na coś słodkiego to je trochę żurawin i mu przechodzi.

Ćwiczenia

Zaczął od spacerów. Przez pierwsze dwa tygodnie spacerował przez pół godziny dziennie. A w zasadzie, jak sam przyznał, wydłużał sobie drogę powrotną z pracy do domu idąc przez las. Po dwóch tygodniach dorzucił rowerek treningowy – od 15 do 20 minut dziennie lekkiej jazdy.

Spacerowanie zmienił na bieganie i teraz biega 4 razy w tygodniu po pół godziny. Na rowerku jeździ drugie tyle. Nie jest to duża ilość czasu poświęcona na sport, ale ćwiczy regularnie i nie oszukuje siebie rezygnując z jakiegoś dnia treningu lub skracając jego czas. Stara się nie rezygnować z żadnego treningu, a jeżeli naprawdę nie może ćwiczyć (co zdarza się niezwykle rzadko), zapisuje sobie opuszczony czas i stara się go nadrobić od razu następnego dnia. Ma też zasadę, że nie może być przerwy między treningami dłuższej niż 1 dzień.

Dla niego odchudzanie jest ważne...

Zastanawiałem się sporo nad tym co powiedział mój kumpel. Doszedłem do prostego wniosku porównując jego i moje podejście. Dla niego  to stały element jego życia, niezmienny fragment całości. On się do tego naprawdę przykłada. Myśli o kolejnym dniu już dzień wcześniej, planuje i realizuje i znowu myśli.

Dzięki temu nie jest zaskakiwany przez nagłe zdarzenia w ciągu dnia. Ja jak nie mam pod ręką warzywniaka, to kupię cokolwiek - on nie ma problemu, bo przygotował sałatkę już wcześniej.

Widać, że niemało myślał o swoich zachowaniach i nawykach i wymyślił co i jak zrobić, żeby uniknąć sytuacji, w której ulegnie pokusie lub też nie poćwiczy.

A ja odchudzam się „z doskoku” i przy okazji, jakby nie chcąć się przed sobą przyznać, że na diecie trzeba trochę się postarać - najlepiej żeby sama się zdarzyła i dopasowała do mojego życia, a nie ja do niej. To mój błąd nr 1.

Żeby się odchudzać na poważnie, trzeba postawić odchudzanie na bardzo ważnej pozycji w swoim życiu. W przeciwnym razie to tylko zawracanie gitary...

Chyba czas wziąć przykład z mojego kumpla.