MOTYWACJA - WSPARCIE.

Dzięki:-). Jestem w pierwszych dniach diety. Mam teraz dużo "pary", ale wiem, że przyjdzie nie jeden kryzys. Ten temat ma posłużyć jednym do skutecznego wystartowania, innym do pokonania kryzysów w odchudzaniu się.

Kiedyś dla mnie odchudzanie na tym portalu było trochę wstydliwe. Chciałam schudnąć z "kości na ości", ale teraz wiem, że zasługuję na wsparcie i chętnie dam go też innym:-)

3kg w 12 dni. Jeszcze temu nie dowierzam. Serio. Nie dociera do mnie, że osiągam zamieżony rezultat. Nie chcę cieszyć się przedwcześnie- głupie prawda? Nie. Tak na prawdę zależy mi nie na byciu szczupłą, a szczęśliwą. A to pojęcie już inną drogą chadza. Kiedy sie odchudzasz nie zawsze w życiu jest super i mogą pojawić się kłopoty. Normalne i nie należy w tedy sie poddawać. Brzmi trywialnie, ale ja czuję ogromną chęć utrzymania zmiany i WYBIERAM. Nie ulegam impulsom, choć pomyłki też sie zdarzają. Nie jesteśmy maszynami, a nawet im zdaża sie awaria.

Moja dieta jest z obniżoną zawartością tłuszczu i bezcukrowa. Początki były trudne i z doświadczenia spodziewając się tego odwlekałam podjęcie się kolejnej próby odchudzania. Pierwsze 3 dni to wachania nastroju, drażliwość, kłopoty z koncentracją. Teraz wszystko się unormowało, ale wczoraj zjadłam wiśnie z kompotu. W pierw spojżałam na indeks IG - 25 czyli posiłek wskazany, bezpieczny, nie zamieni się na tłuszcz. Były smaczne! Słodkie. Słodkie?! No tak, przecież to słodzony kompot... Cóż. Dokończyłam rozżedzoną wodą filiżankę i tyle. Były też ciastka biszkoptowe... Przez cukier poczułam się w euforii. Na krótko. Potem głud taki w poszukiwaniu przyjemności. Tej cukrowej, łatwej, chemicznej, a nie trwałej "życioewj". UWAGA PISZĘ O BŁĘDNYM KOLE CUKROWYM - OBJADANIU SIE CHEMICZNYM. To ważna wskazówka dla uwięzionych pączkami, czipsami i innymi fastfoodami. W tej "żywności" nie ma wiele złego do puki ona Ci nie szkodzi. Mi szkodzi, więc dla mnie to coś co nie tylko szkodzi mojemu ciału, ale i psychice.

Mam małego doła po wczorajszym i nie cieszę sie z dużego sukcesu - schudnięcia. Nie marzę aby wrócić do starych nawyków- też nie cułam sie z nimi dobrze, dla tego pragnęłam zmiany. Teraz czuję się cęsto zmęczona. Ale wiem, że nie ma innej drogi. Tyłam w zastraszającym tępie i kompletnie nie kontrolowałam tego co jem i ile. To nie było fer w obec mnie samej. Bo przecież kiedyś wywalczyłam schudnięcie 36kg, by przytyć 25... Serio. Tak było.

C.D.N.

Nic bardziej nie motywuje do dalszej pracy jak nagroda - prawda? Dziś postanowiłam, że wybiorę się "do ludzi" w obcisłej koszuli. Dotychczas ubierałam się w luźne bluzy, które miały schować to co i tak było nie do ukrycia - duży, żwiadczący o czymś niepokojącym brzuchu. Wstydziłam się go. Był dowodem tego, że sobie nie radzę ze swoimi pożądliwościami, albo że zapomniałam o sobie na rzecz czegoś bliżej nieokreślonego.

Przed wyjściem z domu zerknęłam z satysfakcją w lustro. Jest ok. Uśmiechnęłam się do siebie i wyruszyłam. Zdziwiłam sie odbiorem znajomych. Oni na prawdężyczliwie mi życzą. Spodobała im się moja lekka, ale widoczna zmiana, a ja w końcu odzyskuję swoje ciało. Czułam się swobodnie nie wstydząc się tego "przerostu" przed sobą i tylko raz porównałam się z inną kobietą. Jeszcze niedawno porównywałam swój brzuch z każdą, nawet ciężarną i wychodziło mi na to, że nie mieszczę się w "normie". Każda miała mniejszy. No prawie, ale ciężko było wypatrzeć kobiety z podobnym gabarytowo "bębenkiem" lub większym. Przepraszam, jeśli urażę cię tymi słowami, które teraz nastąpią. Kobietom bardziej otyłym współczułam. Zasmucał mnie ich widok. Wiedziałam z czym się muszą zmierzyć. CZęsto w upalne dni nosiły długie leginsy. Wiem, dyskomfort przerośniętej tkanki tłuszczowej, ale kiedy jesteś otyły pocisz się od samego noszenia własnego ciała, a w upał - my grubaski przeżywamy trudny okres. Niecierpię upałów. Więc kiedy patrzyłam na kobietę z większą otyłością włączał sie w mojej głowie alarm: Nie! Ja tak nie mogę! I frustracja, bo jak ja mam tego dokonać skoro wcinam wszystko w zasięgu rąk?

Moje ciało się zmienia. Czuję to. Zmniejsza się. Lubię kiedy coś się zmienia i na prawdę lekko mi z tym. Kiedy się poruszam nie czuję już tych fałd na plecach stykających się niemiło. Z łatwością wykonuję skłony, przysiady, chodzę szybciej bo nie czuję już tej masy. Wcześniej byłam tęga na tyle, że stąpając czułam tą masę, chodząc czułam to ciśnienie w stawach. Teraz jestem wolna od kilku kilogramów i czuję się sprawniejsza.

To plusy i czuję jakbym na tej wegetariańskej diecie była od dawna. Przyzwyczaiłam się do braku napadów głodu, chęci na "małe co nieco", pochłaniania wszystkiego w zasiegu rąk. Planowania obżarstwa- to przeszłość i widać dieta dla cukrzyków dobra jest też dla mnie. Bo cukrzycy bym sie nabawiła. I może czegoś jeszcze? Kto wie? Nowotwory uwielbiają cukier i chemię spożywczą.

Czuję się więc zdrowsza. Jadłam paskudztwa i mój organizm głodował pozbawiony witamin i mikroelementów. Tłuszcz, chemia i cukier. Węglowodany też te niezdrowe. W mojej "diecie" brakowało już "smaka" na owoce czy ważywa. Ważywa? Kpiłam sobie z ich istnienia. Nie smakowały mi. Glutaminian sodu potrafi uzależnić. Teraz poznaję smaki natury. Nie wiedziałam wcześniej, że fistaszki są słodkie! Wspaniale smakują i można nasycić się nim bardzo szybko:-).