Motywacja jest przereklamowana?

Dziś chciałbym rozpocząć dyskusję na temat motywacji do odchudzania. Zastanawiam się już dość długo nad jej udziałem w odchudzaniu i wpływem na rezultaty. Wbrew pozorom dyskusja wcale nie jest taka prosta. Mam na motywację do odchudzania kilka różnych poglądów, które w pewnym sensie trochę sobie przeczą..., ale z drugiej strony uzupełniają się.

Dziś pierwszy pogląd:

Motywacja jest troszkę przereklamowana

Do tego wniosku w pewnym sensie doszedłem w zeszłym tygodniu, ale potrzebowałem trochę czasu, aby go dobrze przemyśleć.

Otóż więc w zeszłym tygodniu w niedzielę obudziłem się w niespecjalnym nastroju, z lekkim bólem głowy po parapetówce u znajomych. Zupełnie niefartownie akurat na ten dzień przypadało bieganie i na dodatek pompki (ostatnio próbuję wykonać program 100 pompek). Oczywiście nie miałem ochoty ani na bieganie ani na pompowanie a raczej na zimną pepsi i coś naprawdę tłustego. Pomimo tego około 14stej padłem na podłogę i wycisnąłem wszystkie serie cyklu 26-30 pompek. Potem zebrałem się i poszedłem biegać. Pierwsze 20 minut zupełnie do kitu - potem lepiej, ale daleko do tych dni, w które nogi same mnie niosą. Bez względu na to jednak nie przestałem i wyrobiłem całą normę.

Wracając do domu czułem już dość dotkliwy głód (wolę biegać bez pełnego brzucha). Po drodze przeszedłem koło budki z hamburgerami i zapiekankami, z której doleciał mnie zapach frytek i czegoś smażonego - aż zaburczało mi w brzuchu. Zaciągnąłem się nawet porządnie zapachem, ale twardo przeszedłem obok. Zaszedłem jeszcze do sklepu kupić parę rzeczy na obiad i tylko popatrzyłem się przez chwilę na eklerki i kremówki, które uśmiechały się do mnie zza szyby. Pomyślałem sobie nawet jakie byłyby dobre, ale myśl o ich kupnie nigdy nie zagościła w mojej głowie.

Co motywacja ma do tamtego dnia?

Chyba niewiele. Ani biegania ani pompek nie zrobiłem z powodu jakiejś specjalnej motywacji do odchudzania. Nie kupienie ciastek w sklepie również nie było spowodowane głęboką wewnętrzną motywacją osiągnięcia szczupłej sylwetki i kratki na brzuchu. Przez większość tamtego dnia byłem zupełnie zdemotywowany do robienia czegokolwiek i jeśli mam być szczery, najchętniej zjadłbym dużą pizzę i doprawił kremówką albo dwiema a potem zaszył się pod kołdrę i nie wychodził. Wszystkie obowiązki osoby na diecie wykonałem prawie mechanicznie - „bo tak trzeba". Tak jak w poniedziałki rano wstajemy do pracy czy szkoły, czy codziennie myjemy zęby - raczej bez specjalnego przekonania, a jedynie ze świadomością, że trzeba.

Przeanalizowawszy swoje postępowanie stawiam więc pierwszą tezę:

Motywacja nie jest kluczem do odchudzania

Dla osoby otyłej, która podjęła decyzje o odchudzaniu, regularny ruch jest niezbędny a kremówki są raczej zakazane. Wszystko jest proste i wiadome, trzeba tylko robić właściwe rzeczy. Motywacja, jako silne uczucie spływające na nas skądś nie jest potrzebna. Ba - takie uczucie jest wręcz niebezpieczne, bo jak większość silnych uczuć i fascynacji raczej przeminie, a wtedy trudno będzie się nam rano zebrać, wdziać trampki i wyskoczyć na trasę.

Tak naprawdę każdy z nas, ma już całą motywację. Każdy dobrze wie dlaczego chce schudnąć i jaką cenę będzie musiał zapłacić jeśli pozostanie gruby lub utyje jeszcze bardziej. Jeżeli zacząłeś w zeszłym tygodniu biegać, to przecież powody, dla których to zrobiłeś w tym tygodniu są nadal aktualne. Uczucie początkowej ekscytacji, często mylone z motywacją, musi zniknąć tak jak niknie ekscytacja nową szkołą albo nową pracą, czy nową parą butów, spodniami lub sukienką.

Przyjrzyjmy się przykładowi pracy albo szkoły. Osób, które tak uwielbiają swoją pracę albo szkołę, że chodziłyby do niej dla czystej przyjemności nawet gdyby nie musiały, jest naprawdę mało. Z resztą nawet jeśli je lubimy to i tak często zdarzają się dni, kiedy wolelibyśmy zostać w domu albo gdy jest ładna pogoda pójść na spacer, rower albo nawet pojechać na wakacje. Większość z nas jednak chodzi do pracy raczej regularnie. Nie dlatego, że to jakoś szczególnie lubi, ale dlatego, że to pomaga nam osiągnąć coś dla nas wartościowego - bezpieczeństwo finansowe, spełnienie zawodowe, możliwość spełnienia marzeń.

Podobnie jest z myciem zębów - myjemy regularnie, bo wiemy, że dzięki temu będą zdrowsze a nie dlatego, że uwielbiamy wisieć nad zlewem z pianą w buzi. Nie porzucamy mycia zębów na kilka miesięcy bo akurat przeszła nam ochota.

Z odchudzaniem jest tak samo - jeśli chcesz być szczupły i zdrowy musisz zdrowo jeść i się ruszać regularnie bez względu na to czy akurat czujesz motywację czy nie. Świetnie ujęła to Stella w komentarzu do postu o sposobie na rozpoczęcie biegania:

Jeśli zastanawianie się nad tym czy iść pobiegać czy nie zajmuje ci więcej czasu niż bieganie, to daj sobie spokój, bo nic z tego nie będzie. A więc nie zastanawiam się. Po prostu zakładam buty i biegam.

Umysł ludzki jest tak przemyślnym wynalazkiem, że całkiem skutecznie manewruje i oszukuje sam siebie. Jeśli będziesz więc chciał znaleźć wymówkę, żeby zjeść całą czekoladę, to ją znajdziesz. Jeśli będziesz chciał wytłumaczyć sobie dlaczego dziś nie biegasz to będziesz umiał. Moment, w którym patrzysz na trampki i zaczynasz szukać w sobie motywacji, żeby pójść biegać jest z reguły momentem, w którym już przegrywasz walkę z samym sobą. Powinieneś po prostu pójść i pobiegać. Myślenie nie ma nic do tego. Podjąłeś już decyzję kiedy poszedłeś biegać pierwszy raz, ba - kiedy kupiłeś trampki! Po co rozważać całą sprawę za każdym razem od nowa? Chyba tylko po to żeby się wykręcić z biegania.

Podsumowanie

Podsumowując, szukanie motywacji może mieć sens na początku, aby przełamać swoją bierność i rozpocząć odchudzanie albo zwyczajnie dla przyjemności potwierdzania, że idziemy w dobrą stronę. Jeśli jednak już zacząłeś, po prostu się odchudzaj - jedz zdrowo i ruszaj się. Czerp z tego przyjemność i ciesz się, ale nie patrz za bardzo na motywację. Jeśli akurat się nie cieszysz i nie czujesz motywacji, i tak kontynuuj. Nie przerywasz chodzenia do pracy, gdy tracisz motywację. Nie przestajesz myć zębów, bo akurat taki masz humor. Brak motywacji jest wymówką do porzucenia odchudzania, a nie przyczyną porażki.

Kłopot z tą tezą

Jedynym kłopotem z całą tą tezą jest to... że nie do końca działa w praktyce. Gdyby działała, wszyscy po prostu odchudzaliby się i byli szczupli. Utrzymanie się na diecie okazuje się jednak o wiele trudniejsze - nie wystarczy wiedzieć. Pomimo całej naszej wiedzy i oczywistości tego, że odchudzanie wymaga konsekwentnego podejścia i regularnego ruchu, wszyscy potrzebujemy wsparcia i musimy się motywować, aby nie zejść na manowce słodkich kremówek i wygodnej kanapy. Ja aby utrzymać motywację piszę tego bloga. Wielu z was opisuje swoje historie w komentarzach. Wspieramy się tu nawzajem aby osiągnąć sukces a i tak czasem nie jest łatwo.

Tak więc jak napisałem na początku, jest jeszcze druga strona medalu -  Motywacja jest jednak potrzebna a nawet niezbędna do odchudzania, co trochę przeczy całemu powyższemu wywodowi, ale nie do końca. O tym jednak w następnym poście.

Tymczasem czekam na wasze opinie.

Pozdrawiam!