Jak łatwo się zagapić i zapomnieć

Jak potwornie łatwo jest się zapomnieć i zakończyć odchudzanie. Za każdym razem wydaje mi się, że jest zjawisko wręcz nieświadome. Nie ma u mnie nigdy momentu, w którym mówię sobie „Koniec odchudzania”. Raczej nagle orientuję się, że chyba przestałem już dbać o dietę i nawet nie wiem kiedy.

Tym razem też zaczęło się zupełnie niewinnie - ot święta wielkanocne

Jak pewnie każdy, odstawiłem na chwilę swoją super precyzyjną dietę. Owszem, starałem się nie przesadzać:

• siadałem u rodziny dalej od stołu kiedy tylko się dało
• piłem wodę
• unikałem alkoholu, który pobudza apetyt i ogranicza
• i inne takie

Pozwoliłem sobie natomiast na sernik od babci, trochę babki u cioci itp. Wizyt rodzinnych odbyłem wiele, więc ziarnko do ziarnka trochę tego jedzenia wyszło. Nie bardzo dużo, ale więcej niż bym chciał.

W związku z tym, że i tak wiedziałem, że przekraczam swoje normy kaloryczne, nie uaktualniałem za bardzo swojego notatnika i nie liczyłem sobie kalorii.

Wszystko w sumie byłoby w porządku...

Wszystko byłoby w porządku, gdybym po świętach wrócił do diety. Ale jakoś tak...

ZAPOMNIAŁEM....

Zupełnie nie wiem dla czego nie wykonałem żadnego kroku w celu powrotu. Ani się nie zważyłem, ani nie zacząłem patrzeć co jem, ani nic. Nawet o tym nie pomyślałem.

Całe odchudzanie, które ambitnie prowadzę od stycznia zupełnie jakby przestało dla mnie istnieć. Przestałem o nim myśleć zupełnie. Wyparowało mi z głowy! Zupełnie!

Dopiero teraz, w weekend majowy, gdy dzień po grillu ze znajomymi, na którym zajadałem się chipsami, zacząłem rozważać zamówienie pizzy na telefon, przypomniałem sobie - nagle - jakbym odkrył Amerykę: „O KURDE! Przecież ja miałem być na diecie!! Co ja właściwie robię?!”.

A więc pierwsza prawdziwa porażka w tym roku

Siedzę tu i piszę do was przyznając się że trochę mi w tym tygodniu nie wyszło. Nawet bardziej niż trochę.

Odchudzanie chyba tak mi spowszedniało, że porzuciłem zupełnie nieświadomie. Albo tak znudziło, że sam się zmyliłem i „zapomniałem”, żeby nie musieć się męczyć.

Albo może to jeszcze jakiś inny trick podświadomości, która chciała mnie skierować na tory wyznaczone mi przez ewolucję, czyli jedzenie na zapas bo nie wiadomi kiedy znów będzie co jeść.

Nie wiem zupełnie co to było ale na tydzień wygrało.

Ale wracam - nie ma poddawani się

Jak zapowiedziałem w styczniu – w tym roku nie będzie chowania głowy w piasek i tanich wykrętów. Wracam do odchudzania pełną parą.

Muszę też wymyślić jakąś metodę, dzięki której będę mógł się lepiej pilnować. W następne święta będę spisywał kalorie bez względu na wszystko. Może to da mi do myślenia i nie powtórzę błędu z tej Wielkanocy. Pomyślę też o jakimś sposobie na zwykłe dni powszednie, żeby nie odstawić takiego numeru ponownie z jakiejś innej okazji. Może jakiś wieczorny kaloryczny rachunek sumienia albo coś.

Macie jakieś pomysły?