Potwór na celowniku

Nie dawał mi spokoju przez dwa tygodnie. Przez niego popełniłam tysiące przestępstw i cofnęłam się do punktu wyjścia. Ale popełnił kilka błędów i dał sie nakryć na gorącym uczynku. Po zasiegnięciu informacji z internetowych stronic wiem już z jakim smoczyskiem mam do czynienia - mój Smoczuś to na pewno PSM. Ma też kompana, który nakłania mnie, bym zjadła większy podwieczorek, na zapas, bo później będę chodziła głodna aż do kolacji i jak ja sie pouczę.

Teraz wracam do dawnych zasad jak gdyby nigdy nic. Nie mam napadów głodu. Zapełniłam spiżarnię niskokalorycznymi owocami (jabłkami, pomarańczami i melonami), kupiłam też banany na wypadek większego głodu. Będę je jeść kiedy tylko poczuję strach przed głodem, zbliżającego się Smoczusia jak i jego kompana.

Doszłam też do wnisku, że zbyt wiele uwagi poświęcam na odchudzanie i w ogóle jedzenie. Ta dieta oraz ćwiczenia powinny stać się dla mnie czymś normalnym i oczywistym, nawykiem. Kiedy myślę po południu o diecie mam czasem poczucie rozpaczy: "zostało mi dziś do zjedzenia już tak mało". No i wtedy sięgam po "małe" co nieco. Kiedy o tym nie myślę, jest mi o wiele łatwiej, wybieram zdrowsze rzeczy, bo wiem, że mam słaby i kapryśny układ pokarmowy. Postanowiłam też sobie, że będę się ważyła co miesiąc. Chciałabym, żeby kilogramy ubyły szybko i bezboleśnie, a przecież tak nie będzie. Dlatego rzadsze wchodzenie na wagę = większe zauważalne efekty. Dziś rano wskazała 59 kg. Mam nadzieję, że za miesiąc wskazówka wagi wskaże nie więcej niż 57 kg.

Bogata w doświadczenia własne i innych zaczynam od nowa pełna optymizmu i nadziei. Bo najważniejsze to się nie poddawać.