O tym, jak to ze mną było

Jestem gruba od czasów licealnych. Ciało zawsze było moim największym kompeksem, ponieważ odkąd pamiętam czułam się zupełnie inna w środku niż na zewnątrz. Mój wygląd nie oddawał mojego charakteru, nie mogłam się ubierać w ciuchy, które pasowałyby do mojej osobowości i zwyczajnie mi się podobały. Musiałam kupować to, co było na mnie dobre. W czasie studiów odrobinę wyleczyłam się z nielubienia siebie, zaczęłam stawiać na osobowość no i większym mieście miałam możliwość kupienia kilku fajnych ubrań w swoim wielkim rozmiarze. Ale dopiero w 2011 roku poczułam, że naprawdę siebie lubię. Pojechałam do Włoch, gdzie w ciągu miesiąca usłyszałam tyle komplementów, co w całym życiu. Wypiękniałam, rozjaśniłam końcówki, poczułam się seksowanie z dużymi biodrami i piersiami. Przestałam prostować włosy - okazało się, że lekko falowane wyglądają naturalniej i bardziej kobieco. Faceci zaczęli zwracać na mnie uwagę, mimo mojego wzrostu i wagi. I - o losie! o ironio! - dopiero po roku akceptacji siebie i swojego wyglądu poczułam całą sobą, że to jest moment na schudnięcie. I oto jestem. Na początku drogi, minus 4 centymetry w ogromnych murzyńskich biodrach. I już się nie zatrzymam.